تنهایی برای یک کودک هم خوب است و هم بد.
خوب از این جهت که والدین مجبور نیستند محبت و توجه خود را میان فرزندانشان
تقسیم کنند و بد به این دلیل که کودک در برقراری ارتباط با دیگران دچار
مشکل میشود و ممکن است حسود شود.
اما برخی دیگر از این کودکان از آنجایی که کسی را ندارند تا با او رقابت یا بازی و دعوا کنند و یا دوست و همدمی در منزل ندارند بنابراین برخی از احساسات را تجربه نمی کنند و فرصتی برای کنترل و مدیریت احساساتشان نخواهند داشت.
اصولا فرزند اول بیشتر از فرزندان دیگر
آسیب می بیند زیرا والدین تجربه ای ندارند و فرزند اول را با آزمون و خطا
تربیت می کنند، اما والدین به صورت مطلق در اختیار فرزند اول هستند و
درواقع فرزند اول مرکز ثقل خانواده محسوب می شود. حالا در نظر بگیرید در
چنین فضایی رقیبی برای فرزند اول، یعنی فرزند دوم به دنیا بیاید.
فرزند اول که تا دیروز بیشترین توجه شامل حال او بود حالا باید محبت و توجه والدین را با خواهر یا برادر جدیدش تقسیم کند. او که تا به حال چنین تجربه هایی نداشته به حسادت با فرزند دوم می پردازد، اما اگر این حسادت به وسیله والدین مدیریت و کنترل نشود باعث تولید خشم در فرزند اول خواهد شد.
«علت دیگر در شکل گیری ترس کودک، می تواند حرف ها و داستان هایی باشد که طی روز کودکان برای هم تعریف می کنند. البته گاهی هم این بچه ها در جمع بزرگسالان، مطالبی را می شنوند که باعث ایجاد ترس و وحشت بیشتر در آنها می شوند مثلا صحبت درباره موجودات افسانه ای یا جن یا اتفاق عجیب و غریبی که برای فردی افتاده است و...
بنابراین طبیعی است در این شرایط به کمک تخیلات قوی ای که دارد، صحنه های ترسناکی را در ذهن خودش مجسم کند و همین که شب می شود منتظر باشد که در تاریکی، اتفاقات ناخوشایندی برایش بیفتد.»
